Ork Fotografie

• door Emma Veldhuis

November, 2023

Ik vind het gaaf om een compleet theater van een shoot te maken en dan maakt het mij ook niet meer uit wie er gaat fotograferen, als het verhaal maar klopt.

Fantasy, cosplay, latex, larp, bruiloften en zelfs van die typische influencerbeelden, qua genre kun je het zo gek niet bedenken of Ork heeft zich erin verdiept. Voor hem is het belangrijk om constant de uitdaging op te blijven zoeken en nieuwe dingen aan te leren. Veel mensen zullen hem kennen van de gekleurde ledverlichting in zijn studio, maar de laatste tijd is hij vooral bezig met fantasyfotografie en over een jaar kan het ineens iets heel anders zijn. Genoeg om uren met hem over te praten, wat wij dan ook hebben gedaan!

"Toen ik elf was kreeg mijn familie de kans om vier maanden door Amerika te trekken. Die kans grepen we aan en mijn moeder gaf me een camera waarmee ik me tussen het thuisonderwijs door kon vermaken. Ik schoot filmrolletjes vol in de Rocky Mountains en alle andere plekken waar je niet wil zijn in een pick-up zonder airco en ontwikkelde die later samen met mijn vader in een doka. Er kwamen goede – en een hoop slechte – dingen uit en mijn liefde voor fotografie was aangewakkerd. Veel later ontdekte ik dat alles qua natuur en architectuur niks voor mij is en dat ik het veel leuker vind om mensen te fotograferen. Het vastleggen van emoties, dat is prachtig! Het moment waarop ik dat besefte zie ik als het echte begin van mijn fotografie.

Dat was rond 2007, toen ik via vrienden in de LARP-wereld terecht kwam. In het begin was ik vooral bezig de kat uit de boom te kijken. Ik had toch al een camera en nam die daarom mee, waarna ik merkte dat ik het erg leuk vond om die scènes vast te leggen. Toen ik daar al een tijdje mee losging kwam een deelnemer die ook model was naar me toe, of ik overdag, voordat het event ’s avonds begon, zin had om foto’s te maken. Voor mij als introvert was dat eerst behoorlijk eng, maar ik leerde er ontzettend veel van. Het 1-op-1 werken en daarbij samen sturen naar de interactie en emotie die een foto bijzonder maakt, dat is gaaf! En de reactie achteraf, dat mensen blij zijn met mijn foto’s, die positieve bevestiging zorgde ervoor dat het elke keer minder spannend werd. Fotografie heeft mij als persoon daarom best wel gevormd. Het heeft me veel meer zelfvertrouwen gegeven in de communicatie met andere mensen."

"Ook ging ik in die tijd regelmatig mee naar shoots als chaperonne, wanneer iemand graag wilde shooten maar de fotograaf nog niet kende. Door bij die shoots te zijn leerde ik allerlei dingen die ik zelf nooit wil doen. Ik zag bijvoorbeeld fotografen die nooit hun lichten verplaatsen en daardoor altijd hetzelfde doen, of van die bromsnorren die alleen naar hun schermpje kijken en totaal niet connecten met het model. Mijn drive om altijd te blijven ontwikkelen komt daar deels vandaan. Merk ik dat ik toch aan het stagneren ben? Dan is wat ik doe geen hobby meer, maar productiewerk. Daar is niets mis mee, maar het betekent wel dat ik een nieuwe uitdaging moet opzoeken om het voor mij leuk te houden.

En iets nieuws leren, dat hoeft niet meteen groots te zijn. Al is het maar een andere woordkeuze die goed werkt om iemand hun kin hoger te laten doen, of licht in net een andere groentint voor mooier beeld, ook dat zijn kleine lessen. De grotere lessen kunnen ook simpel zijn, bijvoorbeeld “nooit meer deze rookvloeistof”. Wanneer je blijft knutselen en steeds zoekt naar dingen die beter werken heb je na jaren de beste ideeën over rook, licht, de stijlen die leuk zijn en meer. En mezelf kennende vind ik dat dan drie jaar later weer troep omdat ik het tegen die tijd beter kan."

"Zes jaar geleden zei ik over de eerste ledpanelen dat mensen daar niet aan moesten beginnen. Tot ik op een gegeven moment toch eens wilde uitzoeken waarom ik dat vond. Hoewel ik het eerst niks vond, ging ik toch bezig en al snel bleek dat ledpanelen toch wél echt gaaf zijn. Maar niet om de redenen waarmee verkopers ze aanprezen. De panelen in die tijd waren zo neutraal en wit mogelijk. Dat kon ik met softboxen al voor elkaar krijgen, zonder de nadelen die bij leds hoorden. Maar toen kwam kleur, en daarmee ook mijn omslag naar cosplayfotografie. Cosplayers wilden juist met alle kleuren shooten. De opkomst van TikTok en Reels maakte de leds nog interessanter. Iedereen wilde korte filmpjes maken tijdens en na hun shoots. Het standaard studiolicht is daarvoor nogal saai, maar als ik dat door gekleurde leds vervang dan worden de Reels net zo vet als de foto’s. Zelf begin ik er niet aan om Reels te maken, maar anderen mogen helemaal losgaan. Ik zie mezelf niet als degene die het knopje indrukt, maar als iemand die een decor bouwt, lichten opzet en de sfeer maakt. Of je nou shoot met je camera of de telefoon van het model, dat maakt niet uit. Ik zet de hele set op.

Dat doe ik deels omdat ik alles in de camera al correct wil hebben. Vroeger ging ik anders te werk, toen begon ik uit het niets en ging ik helemaal los met 3D modeling. Het nadeel daarvan is dat het ontzettend veel tijd kost. Het is nu een vaardigheid die in mijn toolbox zit voor wanneer het nodig is, net als Photoshop. Daarin heb ik mezelf ook van alles aangeleerd, maar inmiddels wil ik alles in de camera al goed hebben. In principe is elke foto al af zodra ik op het knopje druk en doe ik alleen nog wat ik “de twee weken edit” noem. Alles wat na twee weken niet meer te zien zou zijn haal ik weg. Denk bijvoorbeeld aan een pukkel of losse haartjes, of het corrigeren van een pose. Alles daarbuiten doe ik niet, gelukkig maar, want dat maakt het nabewerken van de foto’s van een bruiloft of een LARP ook veel sneller.

Mijn inspiratie haal ik uit alles, maar dat vind ik een te breed antwoord, dus daar ga ik verder op in. Soms word ik geïnspireerd door collegafotografen die iets nieuws doen. Soms is het door een nieuwe techniek, zoals Reels. Hoe verandert de wereld? Wat kan ik met AI en met automatische composities? Dat inspireert met niet omdat ik het per se wil gaan gebruiken, maar wel omdat het de manier waarop mensen naar foto’s kijken verandert. Vroeger haalde ik mijn inspiratie vooral uit LARP en fantasy, uit de toffe kostuums die mensen maakten en de gesprekken die ik met hen voerde over het verhaal waar ze aan deelnamen. Die manier van werken heb ik meegenomen naar de cosplaywereld, waar ik aan modellen vraag welk karakter ze zijn, wat dat karakter doet en welke bijzondere krachten dat karakter heeft. Dat vertaal ik dan naar passend licht en bijvoorbeeld rook."

"Goede communicatie is ontzettend belangrijk in de fotografie. Het is heel makkelijk om geen eikel te zijn, maar als fotograaf moet je je wel bewust zijn van de machtspositie die je hebt, zeker wanneer je in je eigen studio werkt. Jij bent dan in je eigen, vertrouwde studio met je eigen spullen, het model is daar stukken minder bekend mee en is afhankelijk van de shoot misschien suggestiever gekleed. Daar moet je je bewust van zijn en juist dan drie keer nadenken over alles wat je zegt, zodat het niet op een manier geïnterpreteerd kan worden die je niet bedoelt. Ik vraag mezelf dus eerst af: hoe voelt het voor het model als ik dit nu zeg?

In het verlengde daarvan vind ik consent ook heel belangrijk. Ik wil dat alles en iedereen in de foto het achteraf fijn vonden dat ze bij de foto betrokken waren. Dat geldt dus ook voor mensen die toevallig langs de shootlocatie kunnen lopen. Als je art nude wil shooten in een bos, moet je dus een bos zoeken waar je niet gestoord kunt worden. Als de veiligheid op alle vlakken goed zit, dan komen de mooie plaatjes ook wel. Dat is voor mij het belangrijkst. Ik wil geen onzekerheid of ongemak zien op foto’s, maar juist de emoties die perfect bij het karakter of de situatie passen. Dat kan alleen als we samen een veilige shootomgeving hebben gecreëerd. In een veilige omgeving waarin je elkaar goed kent kun je shooten wat je wil en van alles uitproberen. Daarom zie je ook dat ik veel met bepaalde mensen samenwerk. We kunnen veel sneller samen groeien als ik niet bij elke shoot eerst moet uitvogelen waar de grenzen liggen, welke concepten we kunnen shooten en hoe de communicatie het best verloopt. Aan de andere kant limiteert het mijn groei als ik niet ook af en toe met nieuwe mensen samenwerk, dus dat probeer ik wel te blijven doen."

"Shootevens zijn voor mij ideaal omdat ik er nieuwe mensen kan ontmoeten en ze makkelijker kan aanspreken. Ik maak ter plekke een paar mooie foto’s zodat mensen zien wat ik kan, waarna we later een keer 1-op-1 kunnen shooten. De meeste mensen in de fotografiewereld heb ik op die manier leren kennen via events als Elfia, Castlefest en shoots van onder andere We Create en Laura Calandt. Op één van haar events op een bijzondere locatie kwam een model met het idee om een openbare heksenverbranding na te bootsen. Dat soort complexe ideeën vind ik dan ontzettend leuk om uit te werken! Er komt zoveel bij kijken. Welke sfeer willen we neerzetten, welke rol kan iedereen spelen en hoe bouwen we een veilige brandstapel? Uiteindelijk hebben we een stevige vlonder neergezet waar het model op kon staan, de houtblokken zijn alleen aan de voorkant daarvan opgestapeld. De paal waar ze zogenaamd aan vastzat hield ze zelf vast, de touwen zaten los. Een shoot moet in de eerste plaats veilig zijn, het creëren van het perfecte plaatje staat op de tweede plaats.

Ik vind het gaaf om zo’n compleet theater van een shoot te maken en dan maakt het mij ook niet meer uit wie er gaat fotograferen, als het verhaal maar klopt. En op locaties zoals het Bogenwald larpdorp waar dat event plaatsvond, in die omgeving kun je met emoties werken die je in de studio niet te zien krijgt."